Królowa Zofia .... Kilka słów o greckiej księżniczce Zofia Grecka urodziła się 2 listopada 1938 roku w Atenach. Wywodzi się z dynastii Glucksburgów, która jest młodszą linią Oldenburgów panujących w Grecji, Danii, Norwegii i Islandii. Jest szanowaną księżniczką grecką i duńską oraz królową Hiszpanii od 1975 roku. Poślubiła księcia Jana Karola, 14 maja 1962 roku i urodziła troje dzieci: obecnego króla Hiszpanii, Filipa VI Burbona, infantkę Helenę (księżną Lugo) oraz infantkę Krystynę (księżną Palma de Mallorca). Jej ojcem jest król Grecji (od 1947 do 1964 roku) Paweł I, a matką Fryderyka Hanowerska. Ma brata Konstantyna II, który objął tron w Grecji po ojcu w 1964 roku oraz siostrę, księżniczkę grecką i duńską, Irenę. Kiedy w 1960 roku, parlament grecki przyjął ustawę, według której państwo miało sfinansować zaślubiny księżniczki Zofii z hiszpańskim księciem Janem Karolem wybuchł protest społeczeństwa i ponowiono dyskusje nad sensem trwania monarchii w Grecji. Ludzie w tym kraju już od dłuższego czasu zgłaszali obiekcje, co do wystawnego życia rodziny królewskiej. Ojciec Zofii w latach 1940-1941 służył w armii greckiej jako oficer. W 2014 roku minęła 50 rocznica jego śmierci i na tą specjalną okazję przygotowano film zatytułowany „Paweł, niezwykły król”, który wszedł na ekrany greckich kin. Paweł I Grecki zmarł w 1964 roku na raka żołądka. Jego żona, Fryderyka Hanowerska, jest potomkinią Jerzego III, który był królem Wielkiej Brytanii i Hanoweru. W 1937 roku zaręczyła się z przyszłym królem Grecji, natomiast ślub odbył się rok później, w Atenach. Musiała wyjechać z Grecji, wraz z rodziną w 1940 roku, gdy wojska niemieckie zajęły kraj, dlatego jej najmłodsza córka, Irena, przyszła na świat w Londynie (1942). Wróciła do Grecji po wojnie, gdy społeczeństwo opowiedziało się za monarchią. Zmarła na zawał serca w 1981 roku. Dzieciństwo i edukacja królowej Zofii Grecka rodzina królewska nie miała zbyt wiele czasu, by poznać się dobrze ze swoim społeczeństwem, ponieważ nie dane im było pozostać w kraju na dłużej niż kilka lat. Druga wojna światowa, zmusiła małą Zofię wraz z rodziną do emigracji z Grecji, dlatego część swojego dzieciństwa spędziła w Egipcie i na południu Afryki. Do ojczyzny powróciła dopiero w 1946 roku, a swoją edukację dokończyła w Niemczech w prestiżowej Schloss Salem. Była to szkoła z internatem, więc Zofia doświadczyła rozłąki z rodzicami. Następnie zgłębiała tajniki pedagogiki, muzyki i archeologii w Atenach. Podobno to właśnie pedagogika jest przedmiotem jej największych zainteresowań i szczerego zamiłowania Mówi w pięciu językach: po hiszpańsku, grecku, angielsku, francusku i niemiecku . Żona króla Hiszpanii Piętnastoletnia Zosia, poznała swojego przyszłego męża na pokładzie greckiego niszczyciela w latach 50. Ich spotkanie przebiegło w dość imponujący i zaskakujący sposób. Dziewczyna bowiem, poinformowała nowego znajomego, że trenuje dżudo. Ten natomiast, kiedy wyraził swoje zdziwienie i zapytał po co, skoro nie przyda jej się ta umiejętność w żadnej sytuacji, został znokautowany jej jednym ruchem. W 1962 roku miał miejsce ślub Zofii z księciem hiszpańskim Janem Karolem. Ceremonia była finansowana przez rząd grecki i pochłonęła ogromne ilości pieniędzy, a także czasu na przygotowania Nie było to małżeństwo z miłości, ale jedynie z rozsądku, dlatego przyszła królowa nie czuła się w trakcie trwania związku szczęśliwa. Mimo to, nigdy nie skarżyła się na swój los przyjmując tytuł oraz związane z nim obowiązki z godnością i klasą. Królową jest od 1975 roku, natomiast obecnie jej miejsce zajęła żona króla Filipa VI, Letycja. Niestety, Zofia nie cieszyła się urokami małżeństwa. Gdy pierwszy raz przyłapała męża na zdradzie (podobno król zalecał się również do księżnej Walii, Diany, podczas jej wakacji na Majorce), wyjechała na 10 dni do swojej matki. Pytała jej o radę, o to w jaki sposób powinna zachować się w tej sytuacji. Według książki autorstwa Pilar Eyre pt. „Samotność królowej”, Fryderyka powiedziała jej, by wracała do Hiszpanii i była nadal żoną króla. Tak też Zofia zrobiła. Nie wybaczyła mu jednak i mimo, iż towarzyszyła królowi Janowi Karolowi w najważniejszych uroczystościach państwowych i trwała u jego boku w trakcie jego panowania to nie pozwoliła, by nawiązała się między nimi chociażby silna, przyjacielska więź. Pilar Eyre pisze, że w pałacu od samego początku widoczna była rywalizacja i niechęć między świtą króla, a dworem królowej Zofii. Podobno małżonkowie są swoimi zupełnymi przeciwieństwami. Jan Karol uwielbia walki byków, żeglarstwo i szybkie samochody. Zofia, która stoi w charakterologicznej opozycji w stosunku do swojego żywiołowego i pewnego siebie męża, jest raczej spokojna, cicha oraz wycofana z życia publicznego. Autorka książki podkreśla, że oboje prowadzą praktycznie osobne życie, które zazębia się jedynie w przypadku ich wspólnych obowiązków wobec kraju. Łączą ich także dzieci i ich losy. Rodzeństwo królowej Brat Zofii, Konstantyn był królem Hellenów od 1964 do 1973 roku i mistrzem olimpijskim w żeglarstwie z 1960 roku. Tak jak siostra, po powrocie do Grecji w 1946 roku studiował na Uniwersytecie w Atenach. Kształcił się z zakresu prawa, a także militariów. Kiedy objął tron po ojcu szybko skłócił się o zwierzchnictwo nad armią z premierem Grecji, co poskutkowało kryzysem państwowym po jego ustąpieniu z urzędu. Grecy nie uważali, że to monarchia jest odpowiedzialna za destabilizację polityczną w ich kraju i w 1973 roku zdecydowali drogą referendum o jej zniesieniu. Król Konstantyn przebywał do 2009 roku na wygnaniu w Londynie, a w 2013 wrócił wraz z rodziną do Grecji. Przyjaźni się z księciem Karolem i jest ojcem chrzestnym jego syna, Williama. Jego żoną jest córka króla Danii, Anna Maria. Mają pięcioro dzieci Księżniczka duńska, Irena jest najmłodszym dzieckiem króla Pawła I Greckiego i przyszła na świat w 1942 roku, kiedy rodzina przebywała poza krajem. Kiedy zdetronizowano jej brata, wyjechała wraz z matką do Indii, a po jej śmierci przeniosła się do Madrytu, by zamieszkać z siostrą, królową Hiszpanii. Córka Zofii, Krystyna Burbon, nadała swojej jedynej córce imię Irena, na cześć siostry swojej matki. Samotność królowej Królowa Zofia całą swoją uwagę poświęciła dzieciom. Jej oczkiem w głowie, w szczególności był najmłodszy syn Filip, czyli obecny król Hiszpanii. Nie tylko nie układało jej się z mężem, ale nie miała także żadnej zaufanej przyjaciółki, z którą mogłaby porozmawiać. Była i jest więc, zupełnie sama wśród ludzi, którzy (być może oprócz dzieci) nie są jej bliscy ani oddani. Rząd Hiszpanii zablokował nawet jej wyjazd do Wielkiej Brytanii z okazji 60-lecia panowania królowej Elżbiety, gdzie Zofia mogłaby się spotkać z krewnymi i oderwać od „bogatej”, a jednak smutnej rzeczywistości panującej na dworze hiszpańskim. Ponoć królowa bardzo czekała i cieszyła się na ten wyjazd. Niestety, 48 godzin przed wylotem dowiedziała się, że z powodów politycznych (sporu o Gibraltar), władze nie zgadzają się na jej uczestnictwo w obchodach. Niesprawiedliwością jest również to, że mimo wybryków i rozwiązłego stylu życia Jana Karola, on nadal cieszy się wśród hiszpańskiego społeczeństwa większym uznaniem oraz sympatią niż królowa Zofia. Wynika to z mentalności społeczeństwa, któremu podoba się wiecznie młody duchem król-macho. Biografia królowej Ludziom nie przypadły do gustu także niektóre fragmenty wydanej w 2008 roku biografii królowej zatytułowanej „Królowa z bliska”, gdzie Zofia wypowiadała się na temat sytuacji politycznej kraju i wyraziła swoje poglądy dotyczące na przykład, zawierania związków homoseksualnych. Według oficjalnych wersji i rzecznika hiszpańskiej rodziny królewskiej, hiszpańska para królewska żyje wspólnie w szczęściu i zgodzie, i mimo, że wszyscy wiedzą jak jest naprawdę, przymykają na to oko, bo uwielbiają swojego byłego króla za jego wigor i młody umysł. Hiszpanie nie reagują tak jak społeczeństwo szwedzkie na wieści o zdradach Karola Gustawa. Nie domagali się detronizacji Jana Karola I, ani nawet żadnej najmniejszej kary z tego powodu, że jest nielojalny wobec ich królowej. Ich sympatia zmalała dopiero w ostatnich latach, kiedy królowi nie udało się ukryć jego drogiego hobby jakim jest polowanie w dobie kryzysu w państwie. Na tronie Hiszpanii zasiadała więc do 2014 roku kobieta mądra, inteligenta i wartościowa, ale niedoceniana. Można powiedzieć, że społeczeństwo nie poznało się na Zofii, która wykazywała się wytrwałością i spokojem, a także poświęciła swój potencjał oraz możliwości, by być u boku męża, który i tak nie dostrzegał jej w taki sposób, na jaki zasługiwała. Jej życia zapewne nie można określić mianem szczęśliwego, ale jest to kobieta, która radość i pocieszenie powinna znajdywać w swoim umyśle, który jest niebanalny. Ma dość wyraziste poglądy, i można zgadzać się z nią lub nie, co do małżeństw homoseksualnych czy opinii dotyczących religii w szkołach lub praw kobiet, jednak nie można odebrać jej podziwu dla determinacji oraz niewątpliwej inteligencji i wykształcenia. Jest wytworna, pełna wdzięku i mimo upływu lat, potrafi oczarować. Może gdyby pozwolono jej na większy luz i swobodę w wyrażaniu siebie i własnego zdania, skorzystałaby nie tylko ona, ale również Hiszpania jako kraj ludzi wrażliwych i otwartych. Panowanie królowej Zofii natomiast można określić jako jej nieustanną, cichą i dość smutną obecność tam, gdzie była ona wymagana.