Czy jest coś bardziej niemodnego i w ogóle tragicznego niż wieczory karaoke? Nie, oczywiście, że nie ma. Ale uczestnicy rzeczonych wieczorów uważają inaczej. I okrutna ich czasem kara za to spotyka. Wydawałoby się, że karaoke, które w Polsce pojawiło się jakoś na przełomie wieków, jest już passe. Ale nic z tych rzeczy. Karaoke, a konkretnie komputer z podkładami, kolorowy kaseton świetlny dla dodania magii chwili oraz klaser ze zmiętymi już, potłuszczonymi od tostów z serem, szynką i keczupem – niezmiennie afirmowanej przekąski pubowej – listami piosenek, niczym niegdyś obwoźne kino, triumfalnie wędruje od baru do baru, od eventu do eventu, od wsi do wsi. Ów nieodłączny element pejzażu wyjazdów integracyjnych (najprostsza droga, by stracić autorytet u podwładnych), wakacyjnych animacji („a piosenkę o pszczółce Mai zaśpiewa nam teraz wesoła bydgoska rodzinka Bąków!”), wesel i poprawin (tak, tak!) oraz tak zwanych wypadów na piwo, zdaje się nie tracić na atrakcyjności. To jedna z tych mód, które na złość sławnej maksymie Yvesa Saint-Laurenta (lub Coco Chanel; badacze nie są tu zgodni) wcale nie przemijają – choć zrobiłyby nam tym sporą przysługę – a stylu, jak się zdaje, nie miały nigdy. No bo cóż stylowego jest w przeraźliwym zawodzeniu: „Chcesz rozbić taflę szkła, a ona się uginaaaa” z repertuaru odżałowanego i zastąpionego musicalu „Metro”? Nic. A song ów stał się prawdziwym karaokowym szlagierem. Przy czym umówmy się: przeraźliwe zawodzenie wcale nie jest największą zmorą karaoke. Tych, którzy chcą sobie pofałszować i rozerwać się kosztem nerwów osób postronnych, można jeszcze wytrzymać. Zresztą: sami tak znowuż lepiej nie śpiewamy. Gorzej z tymi, którzy wraz z fałszowaniem mają poczucie misji. Na ogół wyedukowania muzycznego współfałszujących. Na każdym wieczorze karaoke znajdzie się jedna taka osoba, która zamiast Bajmu, „Metra”, czy Wodeckiego (polskie piosenki współczesne nie mają jakoś u karaokowiczów brania), wybierze coś Bjork, czy Red Hot Chilli Peppers. Nic by nie było w tym złego, gdyby choć raz któryś z występujących, przy fragmencie Portishead „’Cos nobody loves me, it’s true, not like you do” sam sobie zdał sprawę, że wpadanie w psychotyczny dygot między kontuarem z podróbki lastryko a kolejką do jedynego kibla w pubie nie jest najfortunniejszym pomysłem. Najgorzej jednak, i tu dochodzimy do trzeciej, największej grupy entuzjastów karaoke, ma się sprawa z tymi, którzy śpiewać całkiem umieją. Kilka perfekcyjnie opanowanych numerów, na przykład „Aicha”, „Simply the Best” i „Jeszcze się tam żagiel bieli” i dawaj, w Polskę pubową tournée odbywać, piwa i breloczki firmowe „Tyskie” w konkursach na najładniejsze wykonanie wygrywać i popisywać się przed publicznością. Wieczór w lokalu przypomina wówczas udział w nagraniu „Jaka to melodia”, którego prezenter swoją drogą był, jako aktor, we wspomniane „Metro” całkiem poważnie zamieszany. Oczywiście, najprościej nie chodzić na karaoke i się nie denerwować. Niestety, niczym ośmiornica oplątała swoimi mackami już chyba wszystkie bary w kraju i nie trafić nań nie sposób, a na siedzenie po domach żal nam jeszcze chęci i urody. Choć z drugiej strony: czy ja wiem? Tak jest jakoś ten świat skonstruowany, że wszelkie popisy prędzej, czy później zostaną pokarane. Onegdaj w pewnym klubie w wieczorze karaoke brały udział drag queenki (dla zacofanych: panowie przebrani za panie; na ogół dla zabawy, czasem dla dreszczyku). Brawa rzęsiły, emocje sięgały kresu, publiczność szalała, od podskoków aż podest trzeszczał, gdy nagle – a działo się to przy numerze Madonny „Hung Up”, co widziałem na własne oczy – królowej karaoke, rozentuzjazmowanej drag queen Lady Conchicie z dolnej części nieumiejętnie założonego body wypadło (hm, raczej wysunęło się bezwstydnie) to, co biedna Conchita miała (miał) najświętszego. O Boże!